Zoals vorige week aangekondigd, hielden we maandag de Puja. Daarnaast hebben we voornamelijk gerust. We probeerden wel een planning op te maken maar bij gebrek aan weerbericht van onze expeditiefirma Kobler was dit moeilijk. Dinsdag deden we dan maar een wandeling naar crampon point (5900 m). Dat is de plaats waar we onze boots en stijgijzers aantrekken en ook achterlaten telkens we terugkeren naar basiskamp. Woensdag hielden we onze volgende rustdag en zochten we opnieuw contact met Andreas van Kobler. Ook deze keer geen weerbericht. Desondanks besloten we de dagen erna toch alvast hogerop te gaan om aan onze acclimatisatie te werken. Donderdag trokken we naar kamp 1 (6400 m). Dit is een tocht van zes uur waarbij de belangrijkste hindernis vlak voor het kamp ligt. De Head Wall is een stijl stuk ijs van ongeveer 100 meter hoog. Dat is altijd een beetje spannend maar gelukkig bleek deze er beter bij te liggen dan bij mijn vorige poging in 2015. Daags erna trokken we verder door naar kamp 2 op 6600 meter. Toen bleek dat onze twee groepssherpa’s nog niet toegekomen waren, hebben we zelf onze tenten opgezet. Op zich geen probleem, maar het is niet de bedoeling. Onder de klimmers besloten we daarom naar de toekomst toe betere afspraken te maken met de sherpa's. Hoe dan ook, ondanks de hoogte sliep ik relatief goed die nacht. Alleszins voelde ik me fit genoeg om zaterdag nog een stukje verder te klimmen tot 6800 meter vooraleer ik terug naar basiskamp afdaalde.
Als ik na ruim twee weken de voorlopige bilan opmaak, zijn er twee conclusies te trekken. Ten eerste sliep ik al in kamp twee en kon verder gaan tot op 6800 meter. Dat is snel. Ten tweede is de samenwerking met Kobler niet wat ik ervan verwacht had. We zoeken naar oplossingen om ook zonder hen vooruitgang te kunnen boeken. De komende dagen houden we het rustig om van onze eerste acclimatisatietrip te bekomen. Daarna hopen we door te stoten naar kamp 3. Hopelijk kan dat tegen eind volgende week.
